“Kijk eens wat ik voor je heb Bob,” zei mijn vriendin, “een gevilde Texelse haas.”
Een cadeau waar je mijn man een groot plezier mee doet. Hij houdt van wild en zou het liefst hem zelf geschoten hebben. Maar de jachtvergunning die hij heeft, geldt slechts voor bij ons in de tuin. Wat soms een konijn in de pan oplevert..
Het was een leuk verhaal. Ze was op een mooie zonnige ochtend de paardenwei aan het schoonmaken. Toen een jager met zijn hond haar zag en naar haar toe liep, “hé mooie meid, kan ik je een plezier doen met een haas of fazant?” Ze bekeek hem aandachtig en was onder de indruk van zijn enorme jachtgeweer dat over zijn schouder hing en de hele trits kogels in zijn riem. Even twijfelde ze, wild, vlees dat at ze nooit, ze is al jaren vegetariër. ”Oh ik denk dat een haas wel lekker is”, antwoordde ze. Meteen dacht ze aan Bob, die kon ze daar vast een plezier mee doen. ”Komt voor elkaar” zei de jager, ”woon je hier, of ben je hier alleen om voor je paarden te zorgen?”
”Nee, ik woon in het huis dat je ziet”. Een paar uur later werd er bij haar keurig een schoongemaakte haas afgegeven.
Vandaag was het dan zover, een halve haas ging bij ons de pan in samen met de kastanjechampignons, wild fond, sjalotjes, gerookte spekblokjes, bier, laurierblad en knoflook. Mijn moeder zou zeggen, daar kun je keistenen lekker mee maken. Een kleine drie uur in de oven en het feest kon beginnen. Mijn vriendin en haar man kwamen eten, de mannen aten haas en ik met mijn vriendin vegetarisch. Zij was de eerste jager die zonder kogels toch raak had geschoten, waar mee? Ik denk met haar charmes.
Deze haas ging natuurlijk niet de pan in!
Leave a reply