Imperfect

Even controleren, heb ik het wel goed geschreven? Weet je wat zo fijn is van schrijven op mijn laptop, ik ben niet meer beperkt door de dyslexie. Toen ik heel lang geleden op de lagere school zat, wisten de nonnen geen raad met mij, ja ik was een aardig meisje, beleefd en een beetje verlegen. Weet je, ik was anders, ik wilde graag leren en mooie cijfers halen net als de andere meisjes in mijn klas. Maar alles wat ik moest lezen bracht me in de problemen, vaak begreep ik totaal niet wat er stond. Het gevolg was dat ik de boot miste, behalve voor tekenen en handwerken daarvoor haalde ik mooie cijfers.

Laat u haar toch eens testen, was het advies van de hoofd non. Leuk was het, de hele middag spelen met blokjes en tekeningen maken en thee met een koekje en een aardige mevrouw die met mij wilde praten. De uitslag ging mijn schoolkeuze bepalen, ze is niet dom en ook niet lui, maar wat er wel met mij was, dat wisten ze ook niet. Mijn vader was gerustgesteld, zijn dochter zou naar de HBS kunnen, mits ze goed kon lezen. Daar hadden ze geen pil voor en dyslexie bestond toen nog niet. Mijn moeder heeft veel energie gestopt in het overhoren van de Franse, Engelse en Duitse woordjes, iets wat me in mijn latere leven heel goed van pas is gekomen. De creativiteit heeft me gered en mijn doorzetting vermogen en mijn echtgenoot met zijn engelen geduld.

Inmiddels is later nu. De dyslexie, heeft zich ook in ons gezin voortgeplant. Maar het grote verschil met vroeger is, dat je daar niet door van de wijs moet laten brengen. Blijf in jezelf geloven. Inmiddels kan ik me voor 80 procent laten gaan in mijn drive om te creëren. Dat wat ik maak, wat het ook is, doe ik alleen maar voor mijzelf. Momenteel werk ik aan een collectie vazen, potten en noem het maar wat je wilt. Voor mij moeten de vormen die ik maak, zonder iets als tak of een bloem erin, ook boeiend zijn. Ik kan niet op de draaischijf werken en vorm alles met een opbouw van rolletjes of platen klei. Gietvormen gebruiken en daar mee combineren is ook een optie, maar dan wel in de zomer. Voordat ik aan dit project begon, inmiddels al een veertig stuks, heb ik bedacht dat het hoog tijd werd om me te bevrijden van het gevoel van perfectie. De tijd die ik nog krijg, laat ik dat los. Echt een aanrader, het werkt ontspannener en geeft zo veel meer mogelijkheden. Dus de naam voor de collectie waar ik nu aan werk is: IMPERFECTIE.

 De ervaring van het creatief proces, de verwondering die ik ervaar als ik naar mijn eindresultaat kijk, is voor mij het optimale gevoel van gelukkig zijn.